Ο ΣΑΝ ΜΙΚΕΛΕ ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΚΟΚΚΟΡΑ

δε μ' αναγνωριζετε γιατι ελειπα καιρο,

τα δακρυα μου δεν σας λενε κατι.


Λοιπον, διηγηθειτε μου τι εγινε εδω

να βρω ξανα του νηματος την ακρη.


ταρα τιρααα


πειτε μου εκεινες τις ιστοριες σας

που κανουν τα καλαμια να λυγιζουν,

στα ορια των χωραφιων κι εν μεσω απνιας

τα μετωπα των αγροτων δροσιζουν.

Πειτε μου εκεινες τις ιστοριες σας.



Φωτογραφιες δειξτε μου αυτων που κυριακη

γεννηθηκαν

κι εκεινων που εχουν πεσει,

απο τη βαρκα λιγο πριν φτασει στην ακτη

γιατι η ζωη τους πια δεν τους αρεσει.



Τα τραγουδια πειτε μου που λετε την αυγη

σαν σβηνουνε τα φωτα στην πλατεια,

καθως και τ'απογευματα μετα την προσευχη

και πριν να ξεκινησει η αλητεια.


Τα τραγουδια πειτε μου που λετε την αυγη.


Αν συνεχιζουν πειτε μου κοιτωντας τη φωτια

οι ανθρωποι να καθονται στις φτερνες,

και αν οι ομορφοτερς γυναικες στα κρυφα

κατω απο τη γλωσσα εκτρεφουν σμερνες.

Πειτε μου, ακομα, αν ερχεται στην ακρη του χωριου

ο λυκος του θανατου τους χειμωνες,

που σαν κουνουσε την ουρα το γαλα επηζε

στα τρομαγμενα στηθη απ' τις λεχωνες.


Πειτε μου ακομα αν ερχεται στην ακρη του χωριου.


Πείτε μου, μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά,

λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι

ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά

η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει.

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο,

να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές

με κάνουνε να μοιάζω μ αρλεκινο!


θανασης παπακωνσταντινου φυσικα...